In 1972 ontstond al tekenend een vormpje dat vaak in nieuwe gedaanten is teruggekeerd: een soort monolithisch raketje, dat eigenlijk verwant was aan de psychedelische cirkelzaag uit 1971, maar zeker aan de wieg stond van de 'geplastificeerde dubbelzijdige televisies en dergelijke', die ik hier wil laten zien. In 1982 of '83 maakte ik een serie tekeningen die ik met uitgezaagd en gepolijst perspex en glashelder plakplastic tot hangende objecten omvormde. Voor het raam hangen was geen goed idee want de lijm van het plakplastic bleek niet goed bestand tegen UV-stralen. Jammergenoeg heb ik van al deze dingen geen goede foto's. Desalniettemin...
en omgedraaid
voorkanten:
achterkanten:
De eerste keer dat ik deze dingen ten toon stelde was in de gang van de kleuterschool
van mijn dochtertje. Ik had op kleuterooghoogte platen piepschuim op de wand
aangebracht en daarvoor hingen aan draadjes al deze dingen op een rij. De kinderen
werd gezegd dat ze er niet hoefden af te blijven; ze mochten ze omdraaien. Dat deze
interactiviteit heeft gewerkt bleek wel uit de hoeveelheid vingerafdrukjes die ik na
Eigenlijk valt dit werk terug te voeren op 'Het geheim van Snij', u weet wel,
van de firma Snij en Boeklon.
Het geheim van Snij? Goed licht en een hoofd vol stenen!
In 1983 in een galerietje op het Achterhoekse platteland:
enerzijds:
geplastificeerde boekleggers
en de andere kanten ervan:
P.S. In 1996 kwamen er nog weer eens deze twee bij, enkelzijdig weliswaar.
Voor het eerst niet met gouache maar met vloeibare acryl ingekleurd:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten